Hoofdstuk 7: New york: tweede poging.

We rijden naar NY. De wegen wordens steeds drukker. Op een rest place vlak voor NY boeken we een goedkope hotel/hostel aanbieding. Ik drop Wies en de grote tas en koffer in de buurt van het hotel in upper west side Manhattan waarna ik de auto alleen weg breng. Dit levert me nog een leuke verkeerservaring op: dwars door manhattan, central park en 6 rode stoplichten (ik kon niet anders, geloof me).
Als ik met de Uber aankom bij ons hotel inspecteren we onze kamer: een plafond, een bed, schoon; een hele luxe! Moe van het reizen plannen en slapen we wat waarna we laat lunchen. S'avonds lopen we door lower Manhattan van Chinatown naar de Brooklyn bridge. Een smerig en lelijk stukje New York. Rond deze tijd wordt het vuilnis opgehaald, het ruikt er naar kuilvoer. Die avond eten we ons lekkerste broodje/fastfood van de hele reis in een deli/grill bijj franklin park, Brooklyn. Wies en ik pakken ons grote-steden-ritme weer op: uitslapen-brunchen-wat doen- eten- wat doen- slapen... De volgende dag regelen we, na een ontbijt in een goedkope Mexicanen tent, allerlei zaken in een overvol postkantoor aan Columbus Avenue. Bijna alle overheidszaken gaan hier nog via de post. Zo ook mijn bekeuringen en dan niet zomaar met de post. We hebben er meerdere uren over gedaan om de juiste stempels in de juiste enveloppen en de juiste certified mail + send back reques receipt te krijgen. In het land van wall street en het ontstaan van ultrasnelle financiële algoritmes gaan praktisch alle burgerbankzaken hier nog gewoon over de post. Één van de vele tegenstrijdigheden die dit land rijk is. In de uren dat ik druk was met de bekeuringen en we in de rij stonden konden we mooi een paar kaartjes schrijven. Nadien bezoeken we de NY historical society, doen een algemene rondleiding en smeren 'm zodra ze over picasso begint. We verdiepen ons enigszins verder in de ontstaansgeschiedenis van New York maar moeten dan snel weg. We moeten nog eten voor het hoogtepunt van onze reis. De climax van onze Brucade: een optreden van Bruce Springsteen and the E-street band in het Metlife-stadium in New Jersey. We zitten 2 minuten onrustig in een restaurant om vervolgens te concluderen dat we geen tijd hebben voor een restaurant. We eten een broodje warm bij een van de 10000 straatkraam-busje-eettent. Volgens Google is het 1 uur naar het stadion met het OV en is het een moeilijk gedoe met bussen, overstappen en veel lopen. Echter, als we met de metro op Penn Station aankomen blijkt dat er directe bussen naar het stadion rijden.
Als we de bus uitstappen moeten we nog een enorme uitgestrekte parkeerplaats oversteken naar het stadion. Op deze parkeerplaats maken we kennis met een Amerikaans fenomeen: Tailgaten, een paar uur voor een groot evenement (meestal sport (football, basketball, baseball), maar dus ook concerten) met een groep vrienden/familie alcohol drinken en vlees eten op de parkeerplaats en je voorbereiden op het evenement met behulp van, in dit geval, een muziekboxje dat continue nummers van 'The Boss' uitspuwt.
Het concert is zoals altijd niet onder woorden te brengen. Dit was zijn eerste optreden in 'zijn' staat New Jersey en het is precies waar ik op gehoopt had: een speciale setlist en anekdotes over zijn jeugd.
De volgende dag uitslapen tot na 12:00 waarna we brunchen bij metro-diner en bellen naar het vrijheidsbeeld: tot 6 november geen kaartjes meer. We vertrekken toch richting het zuidelijkste puntje van manhattan waar we genieten van het uitzicht om vervolgens noordwaarts richting Wall Street te lopen. Onderweg komen we langs onder andere een monument van de Korea-oorlog een ietwat vergeten conflict maar op het monument valt te lezen dat er ongeveer 100.000 westerse militairen sneuvelden. We passeren Wall Street. Zitten stil bij de NY stock exchange. Zien niks behalve toeristen en lopen door naar het 9/11 memorial. Indrukwekkend, opnieuw. In gesprek komen Wies en ik er tot onze schaamte achter dat we er maar bar weinig van af weten en besluiten daarom de hoge entree voor het nabijgelegen museum voor lief te nemen. In het museum is te zien dat kosten noch moeite zijn gespaard om ervoor te zorgen dat 9/11 voor altijd in het collectieve geheugen gerpint blijft. Talloze objecten en aangrijpende verhalen moeten daarbij helpen. En het werkt. Het verhaal van de derde wagen van de NY Firefighters (de brandweerauto staat tentoongesteld) en diens bemanning zal me lang heugen. We hadden 19:00 bij de uitgang afgesproken. Wies zat al buiten toen ik 19:15 haastig, verlaat door de brandweerauto, kwam aangelopen. Dit was onze laatste avond in New York en Nora had ons een plek in Williamsburg aangeraden waar je de zon mooi kon zien ondergaan. Na wat haastig gedoe besloten we in de metro dat we de zonsondergang niet gingen halen. We dwaalden met de metro over manhattan van de ene google/lonely planet aanbeveling naar de andere. Van een overvolle Japanner naar een andere Japanner die te duur bleek tot een Japanner die alleen sushi (blegh) had. Uiteindelijk belandden we in een Vietnamees waar we lekker (maar ik te pittig) aten (Jan: Is dit (vietnamees gerecht) niet te pittig? Wies: Nee joh, Vietnamees is geen pittig eten.)
Na de vietnamens begeven we ons een weg naar the empire state building. We willen de skylin van New York toch tenminste eenmaal in volle glorie aanschouwen. De sfeer is goed, ondanks de vele lange wachtrijen voor liften en kassa's. Die dag ervoor heb ik mijn trein/busticket naar Madison gekocht op Penn station. Alles staat nu vast. Waar we slapen. Hoelaat en waar we vertrekken en met welk voertuig. We hebben geen huurauto om ons druk over te maken. Het enige wat ons rest is een beetje van NY te genieten. En dat geeft rust. Na ons melige bezoek aan de 86ste verdieping van het empire state building (het observatory dek op de 106de vonden we te duur). We gaan langs onze kamer om ons klaar te maken voor de laatste avond van onze vakantie samen en een laatste poging het zo volprezen uitgaansleven van NY eens goed mee te maken. De receptionist had veelbelovende tips voor ons en vol goede moed liepen we richting de hoek waar Broadway en West-end av elkaar kruisen. Daar zou zich een vreselijk hippe kelderbar bevinden. Eenmaal aangekomen bij het bewuste hoekje in deze metropool bleek niets minder waar. Gedesillusioneerd strandden we uiteindelijk in een praktisch lege dive-bar. We ouwehoeren wat met de veel te coole barman. Hij was muzikant, barman en singer-songerwriter. Dat laatste lijkt hier een standaard bijbaan: Singer-songwriter. Want ook de duits-amerikaanse vrouw naast ons heeft het op haar visitekaartje staan. We krijgen bijna slaande ruzie met haar wanneer we discussieerden over immigratie. terwijl we niet eens van mening verschilden!
De volgende ochtend praten we wat in de hotellobby. We zijn veranderd. We zullen blijven veranderen. Maar we blijven broers. Altijd. Wies zet me af bij de metro. 20 minuten later zal hij de shuttle naar JFK nemen. EINDE