Hoofdstuk 1: Vliegen en Boston

Zondag, 7 augustus, 10:37
Net afscheid genomen van papa en mama. We zitten op zachte groene stoelen met een kitscherig oerwoudgeluid op de achtergrond. Wies vertelde hoe zijn afscheid nemen was toen hij lang weg ging. Hij beschrijft hele andere emoties: vrolijk,opgelaten. Hoe voel ik me nu? Ik voel alle emoties tegelijk en daarom ook heel weinig. Het cliché mixed feelings was nog nooit eerder zo op mij van toepassing. Toch overheerste de afgelopen dagen vooral het 'Waar-ben-ik-verdomme-aan-begonnen' gevoel.

Zondag, 7 augustus, 15:50
En dan ben je opeens in IJsland: 'zijn dat wolken of sneeuw?'. Een prachtig land voor een tussenlanding. Alles gaat hier rustig aan: de roltrap, de paspoortcontrole, etc.
Nu vliegen naar Boston. Er zit een 'Bostonian' naast me. Naar een vrijgezellenfeest in Reykjavik geweest. Dat is hip in de VS.
Even later zie ik uit het raampje een uitgestrekt wit laken: Wolken, of ijs. Volgens de piloot is het Groenland. Het enige wat ik zie is ijs en rots. Wit en grijs dus. De oneindige ijsvlakte, waarin zelfs midden in de zomer geen spoortje leven te ontdekken valt, is ontzagwekkend. Af en toe zien we zwarte vlekken op de sneeuw. Van de uitlaatgassen. Van het vliegtuig. Van mij.

Dinsdag, 9 Augustus, 08:30
Geland in Boston. Moe volgden we blind de bordjes 'taxi'. We kregen een taxi aangewezen en vroegen of hij ons naar Allston (buitenwijk Boston) kon brengen en voor hoeveel geld ongeveer (tip van de buurman in het vliegtuig). De taxirit naar onze AirBNB was onze eerste kennismaking met Amerika: slechte infrastructuur, grote moderne auto's. De taxichauffeur was vertrokken uit pakistan in de indiaas pakistaanse oorlog in 1972. Hij had 32 jaar gewerkt voor een grote verzekeringsmaatschappij. Hij is nu 1 jaar met pensioen, maar met alleen de social security en zijn pensioen kunnen hij en zijn vrouw niet overleven. Daarom rijd hij 3-4 dagen per week in de taxi. Om te overleven. De problemen van de Verenigde Staten van Amerika teruggebracht tot één taxirit. Toen we aankwamen bij de AirBNB was er niemand thuis. De contacten die we hadden namen niet op. Het wordt donker. Lichte stress. Gelukkig waren de indiase buren heel erg aardig. We kregen een blikje cola, een banaan en koekjes. De man gaf Wies, wiens honger niet meer te houden was, een lift naar de subway. In alle haast de mobiel van Wies laten vallen. Kapot. Kut. Er komt een jongen aangereden die mij het huis laat zien. Hij heeft het druk: runt 2 bedrijfjes en een vriendin. Het huis is typisch Amerikaans. Wat overigens een loze term is want we zijn tenslotte in Amerika. Voor de rest verschilt de binnenkant weinig van een doorsnee nederlands studentenhuis. Onze kamer is 12 m2 en bestaat uit een matras en een bureau. Prima. Het is warm. We zitten die avond op de veranda plannen te bespreken.
De volgende ochtend met een lege rugtas Boston in. Het bleek een fiks eind van ons huis naar Downtown, maar onze route langs de charles river bleek de moeite waard. We aten, liepen en kochten wat. We waren zo een zak dollars kwijt. We ontmoeten wat mensen:
- 2 sportfanaten uit Cleveland die ons naar een pinautomaat en een ontbijt dirigeerden
- De gehele klandizie van een hardware store die ons de weg wijst naar een simkaartwinkel
- Een man in een Chevrolet die ons te hulp schoot toen we verdwaald om ons heen keken op Beacon street.
- 2 Spaanse meisje die vanuit New York een dagje boston deden en waarvan de één een slechte exchange ervaring had opgedaan in North-Carolina
-Enz. Enz.
Je ontmoet veel mensen als je op reis bent omdat je er meer voor openstaat, maar ook omdat de Amerikanen tot nog toe er aardig en open zijn. En omdat je vaak verdwaald bent.
Boston is voor ons, net als voor de VS zelf, een 'city of firsts': eerste kennismaking met een amerikaanse busrit, treinrit, subway, verkeer, stadsopbouw en de structuur van amerikaans voedsel:
De eerste ochtend at ik 'a stack of 3 blueberry pancakes with syrup and butter'. Na 3 happen had ik genoeg, na 4 was ik misselijk. Met pijn en moeite toch op gekregen. Als gevolg van het immense ontbijt was mijn maag flink uitgezet en begon ik na 2 uur al weer trek te krijgen. Na 3 uur viel ik bijna flauw. En dan heb je geen zin in een salade of een fruithapje, nee, dan schreeuwt je lichaam om calorieën!
En zie hier de negatieve spiraal van het Amerikaanse metabolisme.
Toen we 's avonds thuiskwamen hoorden we een strakke drum-improvisatie vanuit de kelder komen. Toen we de deur naar de kelder opende kwam een indringende wietlucht ons tegemoet.
Een jongen was, als in trance, een hiphop solo aan het afwerken. Hij kwam uit Ecuador en kreeg een beurs van zijn regeringom hier aan berkelee te kunnen studeren. Heel de dag drummen, dat doet ie het liefste. Thuis mistte hem, maar hij thuis niet. Nog 2 jaar studeren en dan drummen in Amerika of Europa. Voor sommigen is dit land nog echt the land of hope and dreams.
Die avond plannen bespreken. Ik wil naar huis, dat kan niet. Dan maar naar New Jersey, naar Bruce, want daar heb ik voor mijn gevoel wel echt wat te zoeken. Wies wil echter eerst naar New York en overtuigt mij. De volgende ochtend boeken we een busticket en 2 overnachtingen in NY. Zittend in de megabus rijden we over de Interstate en zien we het geestdodende landschap aan ons voorbij trekken: Bos, vestigingen van hotel-, winkel- en restaurantketens op lelijke industriegebieden en nog meer bos. De grond is te rotsachtig/arm voor landbouw concluderen we.