Hoofdstuk 4: auto huren en New Jersey

New York City, 15 augustus, 15:30,
Toen we gaar uit de bus stapten zocht ik snel het precieze adres op van Advantage rent a car. Bij het invullen van dit adres in uberpool bleek het ritje ons 85 dollar te gaan kosten. Hmm, toch maar kijken of het OV toch echt geen optie is dus vulde ik het adres in op de ov-functie van google maps. Onderin verschijnen dan altijd enkele gegevens van je bestemming: hoe het bedrijf heet dat op dat adres gevestigd is en een eventuele beoordeling van het bedrijf. In dit geval verscheen het volgende op mijn scherm: Advantage rent a car: 1,7/5 sterren. Wat?! 1.7?! Nog nooit had ik zo'n lage score gezien. Naarmate ik verder naar beneden scrollde langs alle reviews van oud-klanten hoe duidelijker de omtrekken van deze ramp duidelijk werden. Gegeven beoordelingen:
5 sterren: 4
4 sterren: 1
3 sterren: 1
2 sterren: 1
1 ster: 41
Reviews: geen service, auto niet aanwezig, moest overnachten op het vliegveld, aan de balie vroegen ze opeens het dubbele bedrag, smerige auto, etc.
Dit gaan we niet doen. Stress. Rustig blijven. Paniek! Wat nu! Rustig blijven. Een starbucks in, wifi, laptop aan. Welke betrouwbare autoverhuur bedrijven kennen we? Hertz! Die hadden we in Noorwegen. Als ze nog maar een auto hebben. Ik ga online alle 20 vestigingen in New York City af. In the Bronx staat er nog één. 1300 dollar inclusief alles. De vestiging sluit om 18:00 en het is inmiddels 17:15. Google maps zegt 25 minuten met de auto. Ik bel the Bronx, ja, ik kan hem zo ophalen. Binnen 2 minuten zitten we in de Uber naar the Bronx. Een prachtige autorit langs de Hudson en een aardige chauffeur; ik kon er helaas niet van genieten. File. Het werd 17:50. Een geel bordje, een man in pak in een kantoor in een garage. Dat gaf vertrouwen. Rijbewijs en crecitcard afgeven. Opluchting. Adresgegevens, Creditcard scannen..... Hij weigert. Huh? Hoe bedoelt u: hij weigert? 'You have to call your bank and ask to deblock it'. Ik wist wat ik moest doen: Anwb creditcardservice bellen. Maar dat is een nederlands nummer en ik kan niet internationaal bellen met mijn telefoon. Noch Wies zijn mobiel noch die van Hertz noch die van een willekeurige klant kan het nummer bereiken. Ik bedenk me opeens dat ik mijn oude nederlandse SIM-kaart nog bij me heb. Hij doet het! De Anwb meld dat er bij hun geen betalingsopdracht is binnengekomen en stelt voor het nog een keer te proberen. Bij doorvragen blijkt echter dat de 1300 dollar boven de creditcardlimiet uitkomt, die is namelijk 1030. Hertz meneer legt uit dat er niks te regelen valt qua alternatieve betaalwijzen of verkorten autohuur. Hij stelt voor: morgenmiddag 2 uur terugkomen en dan een nieuwe reservering aanmaken. 1000 dingen schieten door je hoofd: maar we hebben al een overnachting geboekt, waar slapen we dan vanavond? Het is intussen al 20 minuten over sluitingstijd en de zaak gaat sluiten. Een ander bedrijf dan misschien? De Hertzman helpt ons zoeken en geeft ons een nummer van Avis. Ik bel. Ik moet een ander nummer hebben. Ik bel. Het is een spraakgestuurde voorselectie. Wat een feest op het trottoir van rush hour NY ('ik zei YES!'). Ik krijg een echt mens aan de lijn: Hoelang? 7 dagen. Wanneer? NU. Ja, ik ben 19. Ok, dat wordt dan 850 dollar. Wat? Ik verifieer de onwerkelijke woorden. Ik reserveer. Ik hang op. Ik sta verbijsterd en zeg tegen Wies:'ik snap geen fuck van dit land'. Binnen 3 minuten zitten we in de uber met de aardigste chauffeur van de hele reis. Hij biedt ons van alles aan: telefoonoplader, water, muziekkeuze, etc. Zijn latino-accent lijkt rechtstreeks uit een komedie te zijn gewandeld: 'Nobody wants to go to jail. There you can't choose what you eat. Nobody wants that!' We zijn er. We geven alles waar ze om vragen: rijbewijs, adres, telefoonnummers, creditcard.. voordat ik er goed en wel zenuwachtig van kan worden spreekt de man achter de balie de magische woorden: 'your car is outside.' Ik stel een paar vragen en ga naar het toilet terwijl Wies de spullen inlaad. Het moment dat ik terugkom van het toilet en een auto met onze tassen erin voor me zie staan besef ik pas dat het gelukt is. In wies zijn ogen lees ik hetzelfde ongeloof. Het volgende uur werd één van de meest euforische uit ons/mijn leven. We reden in een (fucking) auto door de (fucking) Verenigde Staten. Bij zonsondergang reden we over de hudson, New Jersey binnen, terwijl we de skyline van Manhattan in een oranje gloed achterlieten. Amerika was dan toch 'the land of hope and dreams'. Het land van 'Life, Liberty and the pursuit of happiness'. En New York was ook voor ons even, zoals de Uberchauffeur het een half uur geleden had verwoord: the capital of opportunity.
Freehold verscheen op de borden. We hadden het gehaald. Bij het hostel aangekomen kregen we ook nog eens een grotere kamer aangeboden voor hetzelfde geld. We aten laat bij applebee's en besloten de overwinning te vieren in Asbury Park.
We liepen over de boardwalk die zo'n prominente rol in het leven en de liedjes van een jonge Bruce Springsteen speelden en dronken wat in een bar.
Vermoeid van de 3 grote steden en ons autohuuravontuur doen we onze eerste dag en New Jersey bar weinig. We hangen wat rond in de airco-gekoelde motelkamer:Wies doet Yoga en ik werk aan mijn reisverslag. Tegen het eind van de middag zijn we onze 'granola bars' zat en besluiten we ergens wat uit te eten en boodschappen te doen voor een fatsoenlijk ontbijt en lunch de volgende dag. We eten in Patrick's pub: goedkoop, veel, niet zo lekker. Die zwoele zomeravond avond lopen we weer over de boardwalk. Het is er rustig, maar niet verlaten. Aangenaam rustig. We drinken een sprite aan de beachbar met uitzicht op het strand en de boardwalk en bespreken het leven, de problemen en kansen van New Jersey en klimaatverandering met Lexie, Chris en hun moeder.
De volgende dag: Bruce springsteen dag. Eerst gaan we naar Freehold, zijn geboorteplaats. Het huis van zijn opa en oma, waar die voor een groot deel is opgegroeid, staat er niet meer maar zijn oude basisschool nog wel. We rijden langs Colts Neck, zijn huidige woonplaats, via een paperazzi site achterhalen we zijn precieze adres. We krijgen Bruce of zijn huis echter niet te zien. Dan naar Long Branch waar hij zijn eerste eigen huisje waarin hij Born to run schreef. De bewoonster wil ons helaas niet binnenlaten. We rijden door naar Belmar, E-street om precies te zijn. Hier mocht de band repeteren in het ouderlijk huis van de toetsenist waardoor de band 'the E-street band' werd.
Toen ik mijn vader (groot fan van Bruce) vertelde dat ik naar New Jersey wilde om het allemaal te zien was zijn reactie: Wat moet je daar? Goede vraag. Om de een of andere reden wil je zien dat de wereld, die je al zo lang kent uit de muziek van je favoriete muzikant, echt is. Je wilt zien dat het bestaat.
Zoals tijdens onze hele reis is het ook vandaag warm maar met het verschil dat we nu dichtbij het strand zijn en een auto hebben. We gaan 'down the shore!'. Het water is perfect en Wies en ik genieten van de golven op het strand van Asbury Park. We hebben voor die avond kaartjes gekocht voor een reeks live-optredens in the stone pony. Een bar waar Bruce vaak speelde in zijn beginjaren en nog regelmatig langskomt om te jammen. Op de kaartjes staat 19:30. We haasten ons via het motel naar TJ's pizza's in Asbury waar Bruce, op de foto's aan de muur te zien, ook al eens een pizza at. Wies en ik werken allebei een vette immense (14 inch, kleinste die ze hadden) pizza naar binnen. Om 8 uur staan we binnen bij de stone pony. We genieten met 300 40+'ers van achtereenvolgens een solo artiest op gitaar en mondharmonica, een stel jonge rockers en Anders Osborne (wij hadden er ook nog nooit van gehoord) met begeleidingsband. Steengoed. Het is onze laatste avond in New Jersey en dus we nemen melancholisch afscheid van een plek waar je stiekem aan gehecht was geraakt: de boardwalk, de zee, de sfeer.